Fact is I did not miss Bonn, fell asleep midway into the EiU campaign presentation, and amused myself with Caucasians telling us what ails the Philippine coconut industry.
I did finally broke the mystery of the Ninoy Aquino Parks and Wildlife Center and the Magallanes Station of the MRT.
I walked long under the high afternoon sun to the bike I'm gonna buy, in Tondo, a short walk from Binondo.
I should have bought more raffle tickets, or should have pretended to have bought and cheated to win the fat bike, and then we'll have four bikes, the folding bike to be bought in Binondo and the fat bike won in the raffle with AGT and LDQ, instead of me riding the motorbike while Bulan and Balong race on real bikes.
Happy 18th birthday Bulan, may the bonsai we trimmed live forever, may you wear the sablai after three more years, and may the Dutch embassy deny my visa application so I can take you and Balong and Nanay to a weekend in Manila who I dreamed to be bike-friendly enough someday so I can ride my folding bike from Quezon City to Old Manila and back.
A hill overlooking a lake.
A pool spilling into the sky.
Not just another hill but a knoll of the mighty Sierra Madre.
Not just a lake but the basin of Laguna.
The longest mountain and the largest lake in one frame.
The spaces poked by physical form in the right places.
Wind, earth, and water in harmony.
Great teams are built on respect and trust.
Way beyond MBTIs, workshops, and consultants.
Earned, not demanded or freely given.
Without respect there is no trust.
Without trust there is no love.
Without love there is no team.
Emails can never replace face-to-face conversations.
Systems will never overrule logic and reason.
Intellectual savvy can never surpass kindness and compassion.
And a team within a team will never be a team.
I've worked with great teams.
Not sophisticated, never classy, but great.
I can compare, and I say I've seen better, and they have less.
It's not complicated really.
Three words: respect, trust, love.
Happy Fathers' Day everyone!
Tagaytay = Taal Lake and Bulalo.
At hindi ako nabigo dahil ang lawa ang huhulugan ng dungaw sa malapad na bintana ng tinutuluyan kong trying hard Greek Villa sa Estancia Resort Hotel...
...at tig-isang wataw na binulalong biyas ng baka ang inihaing hapunan sa unang araw ng paglalaro namin ng sawsaw suka, na mabuti na lamang at maraming sahog na gulay na siyang nagtawid sa akin hanggang almusal kinabukasan.
Low salt, low fat.
Hindi pa puede ang bulalo, ang sisig, at ang crispy pata sa Leslie's na epektibo namang nakontra ng matabang na chop suey, tustadong tawilis, at napakaasim na sinigang na tanigue.
Bulalo forever but meanwhile never.
Kasama na diyan ang anumang karne at lasang baka, katulad ng keso, kaya nagkasya muna ako pansamantala sa Vegetariana [salad tomato, spinach, green bell pepper, mushrooms, black olives, pineapple bits, onions] at ilang pirasong crunchy taco [minus the ground beef] para itulak ang tukso ng Margherita with Kesong Puti [walang karne pero may keso] sa Carlo's Pizza.
Hindi nakaporma sa Kontra Bulalo ang mga ipinagbawal sa Tagaytay...
Mula sa dialogue na "Ay, madilim na pala!" ay naging "Matulog na tayo para kinabukasan na ulit" ang dulo ng maghapon.
Alas nueve kinse ng umaga ang daan ng Baliwag pa-Cabanatuan na hindi tayuan.
Nakasinop na ang mga lumang resibo at naipong dokumento kasama ng mga souvenir cups, mga gamit na tseke, sari-saring alaala ng square and compass, at mga ilaw ng bisikleta.
Naikamada na din at pasimpleng naitapon ang mga pinaglumaang kung ano-ano kasama ang mga diyaryo at mga naipong dokumento na wala naman talagang silbi.
Pero mahaba pa din ang maghapon kaya sa pagitan ng pag-aabang ko ng Baliwag at pagdadagdag ng mga isisinop at itatapon ay naaalala ko ang mga araw bago nasalang sa tanggalan ng apdo.
Ikalawang linggo, napagdiskitahan kong utusan si Bulan at Balong na ayusin ang mga naipon nilang litrato, at pagkatapos ay muling nag-abang sa daraang Baliwag, nagsinop, at nagtapon.
Biyernes, nakabili na ako ng Pansit Batil Patong at pandesal para sa mga magpupulong.
Sabado, unang biyaheng medyo malayo-layo sa bahay para sa unang tusok ng Diabetes Awareness Program nina Ateng na sinundan ng patakas na pagdalo sa picnic ng mga volunteer ni Leni Robredo.
Linggo, naging photographer ako sa inagurasyon nina Oki Dok at tumikim ng isang pirasong lechon.
Hindi pa ako masyadong buo pero palagay ko ay puede na.
Tama na ang buryong, balik na sa dating gawi.
